Het is zomer, maar de herfst laat zich al zien
Het is hartje zomer en toch zie ik het al gebeuren: in de tuin kleuren de eerste bladeren bruin, de bloemen raken uitgebloeid, en het licht verandert. De herfst kondigt zich aan – niet alleen buiten, maar ook in mijzelf.
Ouder worden overkomt je niet ineens. Het sluipt je leven binnen via kleine signalen: een lichaam dat anders reageert, een spiegelbeeld dat je soms verrast, een behoefte aan rustiger ritme. Je schuift op naar een andere fase. Misschien ben je inmiddels grootouder, of merk je opnieuw de leegte van het geen kinderen hebben – en nu ook geen kleinkinderen. Hoe dan ook: je staat op een kruispunt. En dat voel je.
Verlies én schoonheid in verandering
Wat mij trof: ouder worden betekent niet alleen verlies. Ja, er is afscheid van jeugdige schoonheid, van de vanzelfsprekendheid van energie of verlangen. Rimpels, buikvet, overgangsverschijnselen – ze horen erbij. En tegelijkertijd is er ook iets anders gaande.
Net als in de tuin. Daar zie ik uitgebloeide bloemen. Waar ik vroeger direct het dode hout wegknipte, blijf ik nu soms even staan kijken. Want wat eerst verwelkt, blijkt later de mooiste zaaddozen te dragen. Er ligt schoonheid in versterving. Stilte. Vertraging. Wijsheid.
Deze levensfase daagt uit om bewuster te leven. Om jezelf serieus te nemen. Niet omdat je nog iets moet bewijzen, maar juist omdat je meer dan ooit begrijpt hoe belangrijk het is om goed voor jezelf te zorgen. Lichaam, geest en ziel vragen om afstemming. En wat je voedt, leeft.
Tussen twee generaties in
Misschien herken je dit: je kinderen zijn het huis uit, maar je zorgen zijn niet weg. Je voelt je nog verantwoordelijk. Misschien mantelzorg je voor je ouders of help je buren en kleinkinderen. Je staat letterlijk tussen generaties in. En je beseft: dit is mijn plek nu. Het is veel. En ook: het is waardevol.
In Prediker 3 in de bijbel lees ik:
“Voor alles is een tijd”
Een tijd om te zaaien, te rooien, te snoeien en ook: om te rusten. Je hoeft niet meer te vergaren, te rennen, te voldoen. Je mag uitdelen. Delen van wat je hebt geleerd. Dichtbij zijn. Vrucht dragen. Niet in productie, maar in aanwezigheid.
Geen perfectie meer nodig
Ouder worden vraagt moed. Maar het brengt ook verdieping. De kunst is om niet te vechten tegen wat verandert, maar te ontdekken wat er in de plaats komt. Misschien geen vuurwerk, maar wel gloed. Geen storm, maar wel wortels. Geen perfectie, maar wel echtheid.
En daarin – juist daarin – kan liefde opnieuw tot bloei komen.
Wil je reageren? Ik lees graag wat dit blog bij je oproept. Of stuur het door naar iemand voor wie dit herkenbaar is.