Minimaliseren in mijn leven helpt me bij het versterken en verbeteren van relatie. Steeds meer realiseer ik me dat het in een relatie gaat om wat er werkelijk toe doet. Het belang van een goede relatie is niet wat je hebt en bezit, maar de essentie zit hem in ‘er zijn’.
Jij en ik. Ieder voor zich. We zijn aan elkaar toegevoegd samen meer van waarde.
Doen wat anderen doen
Aan het begin van mijn huwelijk was ik een volger. Ik deed wat anderen deden, bouwde aan huis en gezin omdat dat de logische volgende stap was, kocht spullen die anderen kochten, werkte omdat anderen werkten, stopte met werken omdat anderen stopten met werken toen er kinderen kwamen. Daarbij vroeg ik me nooit waarom ik deed wat ik deed.
En zo werd mijn leven steeds meer en steeds voller. Meer spullen, meer werk, meer activiteiten, meer kosten, meer zorgen en stress. Uiteindelijk leverde dat me niets op van werkelijke waarde. Herken je dat?
Pas na 20 jaar huwelijk, vroeg ik me af: waarom? Wat wil ik eigenlijk? Wat kan ik? En word ik daar gelukkiger van? Worden wij daar gelukkiger van?
Misschien herken je dit, kijk je met een eerlijke blik naar je leven en kom je tot de ontdekking: is dit wat ik wil?
Toen ik vanaf 2010 te maken kreeg met een spierziekte, moest ik noodgedwongen veel beter mijn tijd en energie gaan verdelen en leerde ik simpeler leven:
Hoe kan het simpeler?
Eenvoudiger?
Wat geeft energie?
Wat kost energie?
Is er een andere manier?
Zo heb jij vast ook je eigen verhaal. Heb je er ooit bewust bij stil gestaan wat jouw verhaal is? Of leef je je leven op de automatische piloot?
Ik ben langzamerhand mijn verhaal gaan herschrijven en doe niet meer klakkeloos wat anderen doen. Elke dag probeer ik even stil te worden, naar binnen te keren en mezelf af te vragen: hoe ga ik vandaag het verschil maken?
Het is een pijnlijk maar boeiend proces dat soms dwars in gaat tegen de patronen die ik gewend was.
Misschien was ik daarom wel meer dan een jaar stil op dit blog.
Stilte
In die stilte heb ik mijn kracht en mijn vertrouwen terug gevonden. En heb ik opnieuw leren focussen op dat wat echt belangrijk is. Meer te zijn met minder. Het leven te ontdoen van alles wat overbodig is. Weet je wat dat betekent? Steeds gemakkelijker worden en lichter leven? Ik wou dat ik dat veel eerder had ontdekt.
Mijn relaties ver weg en dichtbij heb ik onder de loep genomen en gaandeweg mijn aandacht volledig gericht op diegenen die het meest met mij verbonden zijn.
Ook mijn huis en huishouden ben ik stukje bij beetje aan het ontdoen van alle overtolligheid. Nog ben ik verbaasd over alle items die ik in 2009 liet verschepen van Curaçao naar Nederland toen we (r)emigreerden. Wat een waanzin! Alsof ik met de meegebrachte spullen toch iets kon vasthouden van mijn tropische leven daar. En wat leeft het lekker licht nu ik steeds meer dingen kan loslaten door ze weg te geven of weg te gooien.
Minimaliseren in de agenda
Ik doe veel minder. Mijn agenda straalt rust uit nu ik steeds bewuster kies voor het invullen van mijn 168 uren per week. Met trots kan ik vertellen dat ik er voor het eerst van mijn leven geen enkele vrijwilligertaak meer op mijn schouders rust. En ik schaam me er niet eens meer voor om dat hardop te zeggen. Natuurlijk doe ik wel dingen vrijwillig. Maar dan ook echt vrijwillig 🙂
Wat ik vooral heb moeten loslaten in dit proces zijn verwachtingen. Van anderen. En van mezelf. ‘Nee’ zeggen wanneer iemand een beroep op me doet, voelt nog steeds tegennatuurlijk. maar ik besef nu dat ik daarmee ‘ja’ zeg tegen mezelf.
In de bijbel, mijn belangrijkste bron van inspiratie, is een van mijn lievelingsverhalen het verhaal van Martha en Maria wanneer Jezus bij hen thuis op bezoek komt en Martha in haar eentje aan het redderen is om het iedereen naar de zin te maken, terwijl haar zus aan de voeten van Jezus zit om te luisteren. Martha doet haar beklag bij de Jezus, maar hij geeft haar geen bijval: “Martha, Martha,” antwoordt Jezus: “Wat maak je je toch druk! In het leven heb je niet zoveel nodig. Eigenlijk maar één ding. Maria heeft dat ene ontdekt en het zal haar niet worden afgenomen.”
Ik vond het altijd een pijnlijk verhaal omdat het duidelijk is wie de heldin is van dit verhaal en met haar kon ik me niet identificeren. Ik zou in dit verhaal de Martha zijn geweest en vond het altijd zo sneu dat ze zo op haar plaats werd gezet.
Totdat ik die ene zin uit een nieuwe vertaling van de bijbel tot me liet doordringen:
“In het leven heb je niet zoveel nodig.”
Gevolgd door: “eigenlijk maar één ding.”
Maria had ontdekt wat dat was.
Mijn reis terug naar mezelf is een reis in de voetsporen van Maria. In stilte ontdekken wat er echt nodig is.
Hallo Jacoline, Ik heb je maar even meegemaakt in het revalidatiecentrum, maar wat heb je deze blog geweldig geschreven. En wat geweldig wat je inmiddels met vallen en opstaan bereikt hebt. Echt Jacoline, ik neem mijn petje voor je af!
Ik weet ook wat echt belangrijk is voor mij in het leven, en dat is mijn man, mijn zus en zwager en hun dochters en hun vrienden, plus nog een aantal mensen. Dit zijn de mensen waar ik voor door het vuur ga! Maar voor de rest heb ik het gevoel op de automatische piloot te gaan, in de zin van het altijd maar vechten tegen de pijn. In 2013 meende ik klaar te zijn wanneer ik de morfinepomp eenmaal ingebouwd had gekregen. En ik heb hier echt wel iets profijt van, maar na de inbouw van de pomp heb ik een dikke 7 maanden moeten vechten, zo ziek was ik door een medicijn wat ik miste. Januari en februari waren weer up maanden voor mij, maar in maart begon de ellende weer. Van het een kwam het ander en nu boort de zenuwpijn dwars door mijn hele lichaam heen. En daarom wordt er dinsdag hoogstwaarschijnlijk weer een ander goedje bij de morfine in de pomp gedaan, in de hoop op verbetering. Soms heb ik het gevoel of houd het gevecht nooit op,vandaar wat dit laatste betreft, het gevoel op de automatische piloot door te gaan. Maar wat moet ik anders? Door vechten, anders kan ik niet.